Όταν ξεκίνησα να γράφω δειλά-δειλά τις πρώτες σκέψεις μου στο χαρτί, υπήρχε μια εσωτερική ανάγκη να συνομιλήσω με τον εαυτό μου, να κατευνάσω τις υπαρξιακές ανησυχίες, τις εσωτερικές εντάσεις και τους ακαθόριστους φόβους μου, να απαλύνω το βαθύτερο υποκείμενο άγχος και τις αγωνίες που είχαν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια, τους μήνες και τις μέρες που χρειάστηκε να αναμετρηθώ με το σκληρό και εχθρικό πρόσωπο της αρρώστιας της μητέρας μου.
Όταν οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις της άνοιας έφθειραν και σταδιακά νέκρωσαν, αρχικά, το μυαλό και, μετέπειτα, μία-μία τις αισθήσεις της, και όταν έχασα πια τις ελπίδες μου ότι μπορούσα να τις “δαμάσω”, το γράψιμο έδρασε σαν βάλσαμο στην ψυχή μου. Έπρεπε να βρω τον χαμένο μου βηματισμό και η ιδέα να αναβιώσει η ζωή της μέσα από τα μάτια μου φάνταζε σαν τη βροχή που φέρνει την κάθαρση.
[....] Είναι μια κατάθεση ψυχής αυθόρμητη και γνήσια, που δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια ή την αντικειμενικότητα των αναμνήσεων, αλλά έχει ως μέλημά της να κορέσει το πάθος της νοσταλγίας. Άλλωστε, η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα. Σαν ένας καθρέφτης που οι αντανακλάσεις των ειδώλων αλλάζουν μορφή σε κάθε αλλαγή θέσης του εικονιζόμενου...............